-
1 przykrzyć się
-y, s-; perf; vr* * *ipf.1. (= nudzić się) be boring; przykrzyło mi się czekać na niego having to wait for him was so boring.3. (= byś uciążliwym) be a nuisance ( komuś to sb); przykrzy mi się bezczynność idleness is such a nuisance.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > przykrzyć się
-
2 przykrz|yć się
impf v refl. przykrzy mi/jej się w domu I’m/she’s bored of sitting at home- przykrzy mi się to czekanie/powtarzanie w kółko tego samego I’m weary of waiting/repeating the same thing over and over again- przykrzy mu się bez towarzystwa/żony he misses company/his wife ⇒ sprzykrzyć sięThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > przykrz|yć się
-
3 przykrzyć się
przykrzyć się (3. Pers -y): przykrzy mi się bez ciebie ich vermisse dich;przykrzy mi się ich weiß nichts mit mir anzufangen; ich langweile mich;przykrzy mi się to długie czekanie ich bin des langen Wartens leid -
4 przykrzyć się
przykrzyć się [pʃɨkʃɨʨ̑ ɕɛ] < perf s->vrsprzykrzył mi się ten program dieses Programm ist mir überdrüssig geworden, ich habe mir dieses Programm übergesehen ( fam)przykrzy mi się ich langweile mich
См. также в других словарях:
przykrzyć się — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. 3. os ndk VIIa, przykrzyć sięrzy się {{/stl 8}}{{stl 7}} być trudnym do zniesienia, stawać się uciążliwym, ciężkim, przykrym : {{/stl 7}}{{stl 10}}Przykrzy mi się to jednostronne jedzenie. Dzieciom przykrzy się w czasie… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
przykrzyć się — ndk VIb, przykrzyć siękrzy się, przykrzyć siękrzył się «stawać się uciążliwym, trudnym do zniesienia; nudzić kogoś, być przykrym dla kogoś» Przykrzy się ten brak urozmaicenia. Przykrzy się komuś czekanie. Przykrzy się tak siedzieć bezczynnie. ◊… … Słownik języka polskiego
ucho — n II; lm MB. uszy, D. uszu (uszów), C. uszom, N. uszami (uszyma), Ms. uszach 1. «parzysty narząd słuchu i równowagi u kręgowców (u człowieka i ssaków składający się z ucha zewnętrznego, środkowego i wewnętrznego) znajdujący się po obu stronach… … Słownik języka polskiego
chłop — m IV, DB. a, C. u, Ms. chłoppie; lm DB. ów 1. lm M. ci i «drobny rolnik, najczęściej prowadzący samodzielną gospodarkę» Chłop małorolny. Chłopi pańszczyźniani. Chłop spółdzielca. Uwłaszczenie chłopów. Rządy robotników i chłopów. Ch … Słownik języka polskiego
